Świątynia Frey - Miejsce Wytchnienia i Odpoczynku

Sir Keldorn

*spojrzał na nieznajomego*-Zaczekaj...-Skoro tu przyszedłeś to miałeś jakiś cel...-Więc może zostań, aby uleczyć to co boli...-Ja teraz muszę żonę do lazaretu zanieść...-Jeśli chcesz to możesz iść ze mną...-A co do kwiatów to są one z krain nieśmiertelnych gdy spadnie deszcz odrodzą się, a po Twoich czynach nie pozostanie ślad...*wziął Frey na ręce i ruszył do lazaretu nie patrząc czy nieznajomy idzie za nim*

Giveron

*Usiadł na progu. Powrócą? Po co? Nieważne. Powrócą, i będą znów cierpieć przez splugawioną ludzkim śladem ziemie. A on zostanie by je od tego cierpienia wybawić. Kwiaty? Nie to nie o kwiaty chodzi. Chodzi o to co ludzkość utraciła i nigdy nie będzie mogła odzyskać. Bo jakaś sprawiedliwość musi być.*

Giveron

*Spojrzał na kwiaty które odrastały, grządka po grządce, kwiat po kwiecie. W jego oczach zebrały się łzy. Po chwili zniknął zaś w kłębach czarnego dymu.*

Frey

*przebiegła holem, potem wpadła do jadalni, a na końcu drzwiami do Ogrodu. Pod Wiecznym Drzewem, na ziemi koc rozłożyła i usiadła na nim, a obok siebie malca położyła, a ten czując, że matka go puściła jął raczkować radośnie po kocyku. Gdy malec bawił się radośnie, ona cały czas wzroku z niego nie spuszczała, bojąc się, że gdy to zrobi Stoguś gdzieś się rozpłynie*

Alandiril I

*Wszedł powoli do ogrodu i usiadł na trawie nie opodal Frey*
- I jak się czujesz?
*zapytał troskliwie*

Frey

- Boję się... *szepnęła cichutko, bladej twarzy z synka nie spuszczając*

Alandiril I

czego*zapytał zdziwiony*

Frey

- Że to moje ostatnie chwile z synkiem... *położyła rękę na główce malca i pogładziła jego czarne jak noc, krótkie włoski*

Alandiril I

Dlaczego mają być to twoje ostatnie chwile z synkiem*usiadł przy Frey*

Frey

- Bo wydaje mi się, że Giveron chce go zabrać jak najszybciej... *rzekła cicho, ręki z malca nie zdejmując*

Alandiril I

A dlaczego on ma go zabrać*zapytał zdziwiony a zarazem oburzony
*

Frey

- Chce zostać nauczycielem Stogusia... *jej oczy uśmiechnęły się do malca z miłością i czułością, jej ręka gładziła jego główkę, lecz po chwili malec zachwiał się na kolankach i wylądował na rączkach i brzuszku na kocyku, po czym zachichotał radośnie, a ona patrzyła na niego z podziwem*

Alandiril I

a czemu on przecież ty możesz go uczyć byś była dla niego lepszą nauczycielka niż on
*powiedział donośnym głosem*

Frey

- Mylisz się Ramzesie, ja nie jestem dobrą nauczycielką... *patrzyła jak malec leżąc na brzuszku rwał trawę i rzucał gdzieś przed siebie*

Alandiril I

- Nie dobrą, ale Bardzo Dobrą!!!!*krzyknął*