Świątynia Frey - Miejsce Wytchnienia i Odpoczynku

Ferin

* Nie odezwał się słowem, choć historia wydała mu się smutna. Powstał i odetchnął głęboko, delektując się zapachem przesyconym wonią kwiatów * Jeśli chcesz, możemt juszać dalej *

Vereena

Możemy *zgodziła się po chwili. Jeszcze raz rozejrzała się dookoła, podziwiając piękno kwiatów i myśląc, że wkrótce na pewno ponownie odwiedzi to miejsce.*

Vereena

*Weszła wolno do ogrodu, odetchnęła głęboko, wdychając świeże powietrze, przesycone zapachem kwiatów. Usiadła, opierając się o drzewo, nogi podkurczyła, dłonie oparła o kolano. Wpatrywała sie przed siebie, w jeden punkt. Nie poruszała się ani nawet nie mrugała. Czuwała tylko i rozmyślała. Po bardzo długiej chwili głowa opadła jej na ramię i czarodziejka zasnęła.*

Vereena

*Ocknęła się nagle, przetarła dłońmi oczy, ziewnęła. Gdy dojrzała słońce wysoko nad widnokręgiem, odetchnęła z ulgą, lękała się bowiem, że święto Yule mogło się już rozpocząć. Stwierdziła, że do wieczora ma jeszcze chwilę czasu, więc wstała, nie tracąc go i udała się do siebie.*

Giveron

*Przeskoczył wysoki mur, nie zostawiając za sobą liny, ani innych śladów. Wszystko miało być zrobione perfekcyjnie. Szybko schował się w jakimś zaroślu. Dobrze że była noc. W czarnym ubraniu ze skóry w dzień rzucał by się w oczy. Wyciągnął z cholewy nóż, i zaczął ucinać kwiaty. Róże i chryzantemy. Wszystkie stokrotki. Tak trzeba było.*

Giveron

*Po chwili w ogrodzie nie było żadnego kwitnącego kwiatu. Wyciągnął pochodnie z worka który przerzucił przez mur, i zapalił ją. Powoli podpalał wszystkie kwiaty, które wycięte jego nożem leżały na grządkach. A gdy to wszystko płonęło, rzucił pochodnie w płomień i usiadł na trawie. Patrzył na to wszystko, a oczy miał... smutne.*

Sir Keldorn

*wbiegł do ogrodu aby zerwać Frey kwiaty, o które go przed chwilą prosiła. Gdy zobaczył co się dzieje i siedzącą postać wpatrzoną w płonące grządki po ściętych kwiatach, dopadł jej i mocno przycisnął do ziemi. Wykręcił rękę mocno i brutalnie*-Coś Ty zrobił...-Czeka Cię za to moja sprawiedliwość...*krzyknął gdy już trzymał go przyciśniętego do ziemi*

Giveron

Sprawiedliwość? Doświadczyłem już sprawiedliwość. Wielce ona nie sprawiedliwa. *Powiedział, trochę jakby z wyrzutem, i skrzywił się z bólu* Nikt na nie nie zasługiwał. Zbyt piękne by istnieć. *Powiedział, żałosnym głosem, i zniknął w kłębach czarnego dymu, żeby tylko pojawić się dwa metry obok, siedząc z podkulonymi pod brodę kolanami.*

Sir Keldorn

*spojrzał na niego*-Zasługiwała na nie moja żona i po to tutaj przyszedłem...-Widzę, żeś wielce skrzywdzony...-Lecz nie wydaje mi się abyśmy to my byli tego przyczyną...- Twoje czyny skalały to miejsce...*powiedział to stanowczo. Następnie zebrał kilka ściętych stokrotek, które jeszcze się nie spaliły*-Nie wiem po coś tu przybył...-To był Twój cel...-Zniszczednie grządki kwiatów...*roześmiał się*-Biednyś człeku...

Giveron

*Wstał powoli i spojrzał na mężczyznę* Ja jestem biedny? Ty jesteś biedny wojowniku. Nawet o tym nie wiesz. Uważasz że moim celem było zniszczenie tych klombów i grządek. *Podszedł do wypalonej ziemi, i podniósł - bardzo delikatnie i powoli nadpalony kwiat* Ja broniłem piękna. Kimże jesteś że dotykasz pięknego kwiecia? Wyższej racji i czegoś co człowiek niszczy samym faktem swej plugawej egzystencji. Twoje ręce są brudne od krwi. *Mówił spokojnie, a spopielony kwiat został z jego rąk zdmuchnięty przez wiatr* Kalają piękno, gdy tylko je dotkną. Jedynym sposobem by je obronić, jest zniszczenie go. Uwolnienie od rynsztoku ludzkiego świata. I wypalenie tego do ziemi. Bo piękno, jest zbyt dobre dla tego świata. I w swej dobroci powraca tutaj, nie widząc bezsensu swoich działań. *Usiadł z powrotem na ziemi, podkulił nogi i zaczął wpatrywać się w czubki swoich butów.*

Sir Keldorn

-Jeśli Ty chronisz piękno to spójrz jak ono wygląda...-Jako że do żony muszę wracać i nie mam czasu na Twoją wielką polemikę...-Pozwól, że się pożegnam i zaproszę do wyjścia z tej plugawej ziemi jak to określiłeś...-Nie jesteś godzień by tu przebywać...-Więc do widzenia...*spojrzał na niego z politowaniem*

Frey

*przeszła szybko przez jadalnię i stanęła w drzwiach do Ogrodu, po czym zaczęła się uważnie rozglądać za Keldornem. W pierwszej chwili, gdy męża zobaczyła uśmiechnęła się do niego promiennie, lecz nagle coś dziwnego przykuło jej uwagę, rozglądnęła się uważnie po Ogrodzie i poczuła jak zaczyna brakować jej tchu. Stała tak przez chwilę, a jej twarz wyrażała najpierw zdumienie, a potem niedowierzanie* - Moje ukochane kwiatuszki... *jęknęła i... zemdlała w progu*

Sir Keldorn

*usłyszał jej głos i się odwrócił w jej stronę, a gdy zobaczył, że zemdlała pobiegł do progu drzwi aby ją ocucić*-Frey ocknij się...*powiedział to i zaczął delikatnie uderzać ją po policzkach*

Frey

*jej ciało było wiotkie i bez życia, jej rude włosy rozsypały się po twarzy, a ceraz była jeszcze bledsza niż zwykle*

Giveron

Nie rozumiesz. Ale trudno. Nikt nie rozumie. *Powiedział nie patrząc na nic innego niż swoje buty. Po chwili wstał, i udał się w kierunku wyjścia* Wiedz, że choć ja jestem dla ciebie człowieku nie pojęty, to kto jest teraz biedny? Wykorzystaj więc krew która zakrzepła na twych rękach, po latach wojaczki by pomóc ukochanej osobie. Twoje starania mogą mi się wydać tak samo bezcelowe jak moje, tobie. *Rzekł cicho i ruszył powolnym krokiem w stronę wyjścia*