Świątynia Frey - Miejsce Wytchnienia i Odpoczynku

Sir Keldorn

*gdy skonczył nucić pieśń. Zaczął nucić tą, którą Frey śpiewała przy studni w szkole*

Freyja

*uśmiechnęła się promiennie* - Podobała ci się ta piosenka... *zapytała zaciekawiona*

Sir Keldorn

-Tak...*uśmiechnął się* - Ze wszystkich piosenek, które mi śpiewałaś ta mi się najbardziej podobała...

Freyja

- Ona w oryginale jest dłuższa... *uśmiechnęła się do niego promiennie, kończąc jeść*

Sir Keldorn

-To może jak kiedyś znajdziesz czas i ochotę to mi ją zaśpiewasz...*uśmiechnął się do niej*

Freyja

- A co stoi na przeszkodzie, bym ją teraz zaśpiewała... *zapytała nieśmiało* - Chyba, że nie chcesz... *dodała cicho*

Sir Keldorn

*uśmiechnął się* -Pewno, że chcę...-Już słucham...*spojrzał na nią i się uśmiechnął*

Freyja

*odetchnęła głęboko*

Wiem, że jestem jedną z tych, co nie boją się żyć.
Gdy dzień zmienia się w ciemna noc,
Ńie przestraszy mnie nic.
Wiem, że lubię sama być,
Trwonić tak cenny czas.
Choć nic się nie dzieje
To dobrze mi jest z tym...

I trudno mi się przyznać że to wszystko nagle traci sens, gdy Ciebie nie ma.
Na głos nie wypowiem że tęskniłam gdy nie było Cię,
trochę za długo...
I trudno mi się przyznać że to wszystko nagle traci sens, gdy Ciebie nie ma.
Na głos nie wypowiem że tęskniłam gdy nie było Cię,
trochę za długo...

Wiem, że rade sobie dam, nie potrzebny mi nikt.
Nie musze tłumaczyć się, że znów nie robię nic.
Wiem, że mogę sobie żyć jakby nie istniał świat.
Wiem też, że dla Ciebie to oddałabym....

I trudno mi się przyznać
że to wszystko nagle traci sens,
gdy Ciebie nie ma.
Na głos nie wypowiem
że tęskniłam gdy nie było Cię,
trochę za długo...
I trudno mi się przyznać
że to wszystko nagle traci sens,
gdy Ciebie nie ma.
Na głos nie wypowiem że tęskniłam gdy nie było Cię,
trochę za długo...
I trudno mi się przyznać
że to wszystko nagle traci sens,
gdy Ciebie nie ma.
Na głos nie wypowiem że tęskniłam
gdy nie było Cię, trochę za długo...

*gdy skończyła uśmiechnęła się do niego promiennie* - Ta piosenka była dziś dla Ciebie... *zarumieniła się lekko i spuściła głowę*

Sir Keldorn

*spojrzał na nią z uśmiechem* - Dziękuję kochanie...

Freyja

*nadal zawstydzona nie podniosła na niego oczu* - Proszę bardzo.... *szepnęła cicho*

Sir Keldorn

-A co Ty się mnie tak wstydzisz...-A tak późno się zrobiło i słońce już zaszło przemieniłaś się w coś brzydkiego...*wstrzymał śmiech*

Freyja

*na jego słowa cała czerwona zerwała się z miejsca i wybiegła na dwór*

Sir Keldorn

*nie zastanawiał się długo i wybiegł za nią*

Jan

#przeszedł cicho przez jadalnię i skierował się do kuchni#

Jan

#przeszedł szybko przez jadalnię, zastanawiając się, czy by ze sobą nie zabrać Kurta, w końcu zrezygnował z tego pomysłu#